شفقت‌به‌خود چیست و چگونه ما را تحت تاثیر قرار میدهد

در زمان مواجهه با تجربه‌ی رنج یا ضعف شخصی، شفقت‌به‌خود دربرگیرنده‌ی سه مؤلفه‌ی اساسی است:

1. مهربانی با خود: اختصاص مهربانی و فهم، به جای قضاوت سخت‌گیرانه و ‌انتقاد نسبت به خود.
2. اشتراکات انسانی: در نظر گرفتن تجربه‌ی خود به عنوان قسمتی از تجربه‌ی بزرگتر انسانی به جای در نظر گرفتن آن به صورت جداگانه و در حالت انزوا.
3. بهوشیاری: نگاه‌داشتن افکار و احساسات دردناک، در یک آگاهی متعادل به جای همانندسازی فزاینده با آن.

اغلب زمانی که موضوع ناراحت­کننده منشأی غیر از اشتباه شخصی دارد –زمانی که شرایط زندگی دردناک می­شود یا تحمل آن سخت می­شود-  شفقت شامل حال فرد می­شود. حال آنکه به همان اندازه مناسب است، شفقت‌به‌خود در موقعیت­هایی به کار گرفته شودکه واقعه‌ی ناراحت­کننده ناشی از شکست­ها، اعمال نابخردانه یا نواقص فردی است. با وجود آنکه اغلب افراد به گفته خودشان در برخورد با خود رفتاری خشن­تر و ناملایم‌تر نشان می­دهند تا در برخورد با دیگران. افرادی که خصیصه شفقت‌به‌خود بالاتری دارند، با خود به همان اندازه مهربانند که با دیگران مهربان هستند.

مؤلفه مهربانی با خود اشاره دارد به گرایش فرد به آنکه در مواجهه با ابعادی از شخصیتش که برایش دوست­داشتنی نیستند، به جای برخورد انتقادی یا قضاوت توأم با سخت­گیری به مراقبت از خود و درک خود بپردازد. به­عنوان مثال این افراد با کاستی­هایشان به ملایمت و آرامی رفتار می­کنند و با خودشان به زبانی صحبت می­کنند که از لحاظ هیجانی لحنی حمایتگرانه دارد، به­ جای سرزنش کردن و حمله به خود برای نقص‌هایی که دارند، پذیرشی گرم و نامشروط نسبت به خود نشان می­دهند (حتی­اگر این ویژگی شخصیتی خاص، مشکل­ساز شناخته شود و نیاز مند تغییر باشد). همچنین زمانی­که شرایط زندگی سخت و ناراحت­کننده می­شود،  این افراد به­جای آنکه صرفاً با تمرکز بر شرایط بیرونی به کار خود ادامه دهند و برای کنترل یا حل کردن مشکل تلاش کنند، بر درون متمرکز می­شوند تا خود را تسلی دهند. شفقت‌به‌خود عبارتست از اینکه فرد رنجی را که در گذار با فشار روانی­اش تجربه می­کند، بهبود بخشد.

احساس مشترکات انسانی، مؤلفه دیگر شفقت‌به‌خود، عبارتست از تصدیق این­که تمام انسان­ها ناقص هستند، شکست می­خورند، اشتباه می­کنند و ممکن است دست به رفتارهای ناسالم بزنند. شفقت‌به‌خود، تجارب شکست فردی را به تجارب مشترک بشری پیوند می­زند، چنانکه ویژگی­های فردی هر کس در چشم­اندازی وسیع و همگانی به نظر می­رسد. همچنین دشواری­ها و کشمکش­های زندگی به شکل تجارب مشترک انسانی در­می­آیند بطوریکه فرد زمانی که رنجی را تجربه می­کند، احساس می­کند که به دیگران پیوسته است . اما اغلب اوقات، افراد زمانی که به کاستی­های شخصی­شان فکر می­کنند احساس انزوا و جدایی از دیگران دارند، به این شکل که احساس می­کنند نقص آنها خطایی بوده است که باقی نوع بشر سهمی از آن ندارند. همچنین افراد زمانی که شرایط سختی را در زندگی تجربه می­کنند اغلب به دام این فکر می­افتند که تنها کسانی­اند که در کشمکش هستند و احساس انزوا و جدایی ازدیگر  افرادی دارند که احتمالاً به زندگی شاد و نرمال­شان ادامه می‌دهند.

بهوشیاری، مؤلفه سوم شفقت‌به‌خود، عبارتست از آگاه بودن از آنچه در لحظه حال رخ می­دهد به شیوه‌ای واضح و متعادل، چنانکه فرد جنبه­هایی از شخصیت یا زندگی­اش را که دوست ندارد نه نادیده بگیرد و نه به نشخوار کردن پیرامون آنها بپردازد. پیش از هر چیز ضروریست فرد دریابد که رنج  می­کشد سپس به دنبال آن نسبت به خود شفقت ابراز دارد. بسیاری از افراد زمانی که به وضوح در حال رنج کشیدن هستند، برای آگاهی یافتن از رنج خود درنگ نمی­کنند چرا که مشغول قضاوت کردن در مورد خود یا مقابله کردن با چالش­های زندگی­اند. بهوشیاری عبارتست از نوعی خارج شدن از خویشتن و مشاهده تجارب خویش از منظری بالا به­طوریکه تجربه، عینی­تر و با عمق بیشتر به­نظر آید. بنابراین بهوشیاری شیوه­ای برای ایجاد ارتباط با خود فراهم می­کند که از طریق آن وجهی از خود، وجه دیگر خود را مورد شفقت قرار دهد. همچنین بهوشیاری مانع تمرکز زیاد بر مسئله رنج­آور و پیگیری مستمر آن می­شود. همانندسازی فزاینده که نقطه مقابل بهوشیاری است، عبارتست از “تمایل فرد به نشخوار و تمرکز وسواسی بر افکار و هیجانات منفی مرتبط با خود، چنان­که فضای روانی مورد نیاز برای برخورد شفقت­گرانه با خود در دسترس نباشد”.